Ik hoorde pas het verhaal van Noren die in Nederland waren en zich te pletter schrokken toen ze zagen hoe het water hoger lag dan het land. Wij realiseren ons het vaak niet meer, maar het is eigenlijk zo gek als je erover nadenkt, dat Nederland voor een groot gedeelte onder de zeespiegel ligt. Ik herinner me een wandeling een paar jaar terug in de Bommelerwaard toen ik in de verte een schip zag varen, hoger dan waar ik op dat moment liep! Zo surrealistisch. Maar er zijn momenten dat je het je maar al te goed realiseert, zoals deze dagen, waarin smeltwater en overvloedige regen rivieren buiten hun oevers doen treden. Veren zijn gestremd en parkeerplaatsen staan onder water. Nou is dat allemaal lang zo erg nog niet als in Australie. Zolang het water binnen de dijken blijft is het vooral spannend en intrigerend, het wassende bruine water zo dicht aan de dijk te zien staan, een sliert afval achterlatend. Het doet in ieder geval denken aan dit gedicht van Marsman. Daaronder een kleine impressie van het 'wassende water'.
Herinnering aan Holland
Denkend aan Holland
zie ik breede rivieren
dwars door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hooge pluimen
aan den einder staan,
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een groots verband.
de lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.
Hendrik Marsman (1899-1940)
doei
Janneke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten